Die kleinen Gesten des Alltags
Halloween ist voerbi und Allerheiligen is hüüd. Doch mien leevstes Fest hier und nu in de Region is Matten Herrn. Dat findt am 10. November statt und as protestantischen Bruuk am Geburtsdag vun Martin Luther. Im Gegendeil tau´m Martinssingen vun de Katholiken am 11. November, dat an denn Todesdag vun demm Heiligen Martin erinnert. Villicht kennt dat nich all – mi as gebürtigen Nordkreisler un bekennenden Plattsnacker wör ett völlig nei, bet ick in denn südlichen Heidekreis umtogen bin. Dat Leed tau Matten Herrn hett ett mi denn uk besonners andaan.
„Matten, Matten Herrn, de Appel un de Berrn, de möögt wi so geern…“ – So singt de Kinners bi us up´n Dörp, wenn se vun Hus tau Hus gaht. Se bringt Licht und Lachen mit jümmern Laternen und seggt dor mit: Wi deelt, wat wi hebbt – un wi freit us up dat, wat annere gäwt.
Dat Leed erinnert us doran, dat Deelen und Danken tauhopen gehört. So wie de Kinners jümmer Büxentaschen mit Appel, Wost un Schinken füllt kriegt, so will Gott us uk füllen - mit Gerechtigkeit, mit Fröhlichkeit und mit´n warm Hart.
„Na Bremen, na Bremen – Bremen is ’ne grote Stadt, dor kriegt alle Kinner wat.“ In düssen Wöör liggt Hoffnung und Vertroon: dor is einer, de vergitt keenen. Dor bekommt alle wat – nich nur de Grooten, nich nur de Rieken, ne, uk de, de süs nix hebbt.
Wenn wi denn hört: „un wat tau drinken!“, denn lacht us dat Läben tau. Gott gönnt us de Fröhlichkeit, dat Tauhopensein, dat Deel’n un Dank’n.
So laat us uk hüdde seng: Laat us nich tau lange stahn – wi wütt mit us Licht in de Nacht gahn. Denn wo Warms un Fröhlichkeit sünd, dor is Gott mittenmang.